" BEN BİR SİNEĞİ BİLE YARATAMAM "

dediğim yerden yeniden yarattım şiirlerimi.

Salı

XXVIII - Ölüm Tarlasından

Bir kadın tasvir ediyorum, biçimi
yanan bir ateşin isiyle boyanmış.
Gözleri dut çürüğünden gelme.
Saçları Bağdat'a uğrak Dicle.
Ensesinde bir bahar sonu çiçeği kokusu.
Ruhunu görüyor gibiyim.
Ölüm kokuları çalınıyor gözlerime.
Adını düşlüyorum ardından
düşünüyorum.
Ölüm tarlasından kopup gelmiş sanki
Lavinya fısıldıyor kulağıma, ve ben
uyanıyorum kan ter irtihal uykusundan.


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Görüşlerin, bu şiirin bir parçası gibi olacak. Bekliyorum.