" BEN BİR SİNEĞİ BİLE YARATAMAM "

dediğim yerden yeniden yarattım şiirlerimi.

Cuma

XLVII - Doruklarda Yalnızlık

Ensemde bir kar beyazı aydınlık,
kucaklıyor tenimi geçmiş güneşi.
Doruklardan el sallıyorum, lakin
ne ufuk nihai ne de yalnızlığımı doyuracak
bir çift göz görüyorum.
by at
Tags , , , , ,

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder

Görüşlerin, bu şiirin bir parçası gibi olacak. Bekliyorum.

Kaydol: Kayıt Yorumları (Atom)